انسان به‌عنوان اشرف مخلوقات، در پی گمشده خود است. زمانی که خداوند فرزندی را به امانت به پدر و مادر می‌سپارد، هم و غم آن دو می‌شود تربیت سالم این فرزند تا در مسیر کمال از استعدادهای خود بهره گیرد و رشد کند. کودکی که در ابتدا بسیار نیازمند است، آن‌قدر که نمی‌تواند ساده‌ترین نیازهای خود را تأمین کند، به سرعت رشد می‌کند و نیازهای عاطفی و عقلی و معنوی در او پررنگ شده و اوج می‌گیرد. و پدر و مادر هم‌چنان دغدغه‌ای مهم‌تر از تأمین این نیازها در مسیر رشد و کمال فرزندشان ندارند.
عمیقاً معتقدیم که کانون اصلی تربیت فرزند، خانواده است و ریشه‌های اصلی هویت و شاکله‌های اساسی شخصیت انسان در خانواده شکل می‌گیرد. در کنار خانواده و در درجه بعدی اهمیت، محیط‌های دیگر بر مسیر رشد و تربیت فرزندان ما تأثیرگذار هستند. از جمله مهم‌ترین این محیط‌ها باید به مدرسه، گروه دوستان، رسانه‌ها، محیط‌های فرهنگی، باشگاه‌های ورزشی، آموزشگاه‌ها، بوستان­ها و ده‌ها مورد دیگر که فرزندان ما در آن‌ها حضور دارند اشاره کرد.